Τ-σόρρυ...

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ παρουσιάστηκε αγνώριστη στο "Γ.Καραϊσκάκης". Όπως αγνώριστη παρουσιάζεται και στα γήπεδα της Πρέμιερ Λιγκ. Το γεγονός, όμως, αυτό δε μειώνει σε καμία περίπτωση την προσπάθεια που κατέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο οι παίκτες του Ολυμπιακού. Σύμφωνα με την στατιστική υπηρεσία της UEFA οι παίκτες του Μίτσελ έτρεξαν συνολικά 7 (!) χιλιόμετρα παραπάνω από το μέσο όρο τους στη φάση των ομίλων και 4,5 χλμ. παραπάνω από αυτούς των "κόκκινων διαβόλων" στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Σημαντικότατος παράγοντας, για να ρίξεις στο καναβάτσο τους πρωταθλητές Αγγλίας.

"Φαβορί για πρόκριση ο Ολυμπιακός" ακούγεται αριστερά και δεξιά. Σαφώς. Νικώντας σε ματς νοκ-αουτ 2-0 στην έδρα σου αυτομάτως αποκτάς σημαντικότατο πλεονέκτημα για πρόκριση. Όχι όμως έχοντας ένα "δεύτερο" ημίχρονο στο Θέατρο των Ονείρων. Αν παίκτες και τεχνική ηγεσία νομίζουν πως βρίσκονται ήδη στους "8" ας αναθεωρήσουν. Τα πρώτα ματς των νοκ-αουτ αγώνων κανείς δεν τα θυμάται. Εκείνο που μένει στο τέλος είναι η ρεβάνς και μόνο. Εκεί πανηγυρίζεις, εκεί στεναχωριέσαι.

 Η διαχείριση του αποτελέσματος είναι δύσκολη αν δεν έχεις και την ανάλογη εμπειρία και σ' αυτό τον τομέα υπερτερεί η ομάδα του Μόγες. Που όσο ...τσολιάς κι αν φαίνεται χρήζει σεβασμό και προσοχή απ' τους αντιπάλους. Κι αυτός και η ομάδα του. Γι' αυτό αν θέλει ο Ολυμπιακός να προκριθεί, σημειώνοντας παράλληλα, την πιο σημαντική επιτυχία στην ιστορία του ένα πράγμα οφείλει να κάνει. Να χαμηλώσει το κεφάλι και να καταβάλλει όση προσπάθεια κατέβαλε στον Πειραιά κι ακόμη παραπάνω. Γιατί το ματς στο "νησί" θα έχει ακόμη περισσότερο τρέξιμο...

Τσικνο...πέφτει!

Ντέρμπι αιωνίων ξημερώνει στο ΟΑΚΑ. Παιχνίδι που φέρνει στη μνήμη άλλες εποχές. Διαφορετικές...

Πολλοί θυμούνται την τελευταία φορά που αναμετρήθηκαν οι δύο ομάδες σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Ήταν το μακρινό 2002 (ακριβείς ημερομηνίες δε μας αφορούν) όταν και έγιναν ματς αμφίρροπα που κρίθηκαν στις λεπτομέρειες. Σαφώς ανώτερες και οι δυο ομάδες τότε απ' ότι σήμερα. Ιδίως αυτή του Παναθηναϊκού... Αν και τα λόγια αυτά ίσως είναι συζητήσιμα. Στο προσκείμενο τώρα. Κάτι τρέχει τις τσικνοπέμπτες! Κάποια κρυφή δεισιδαιμονία που ήρθε η ώρα να γίνει φανερή... Ήταν 23 Φεβρουαρίου 2006, Πέμπτη-τσικνοπέμπτη, όταν ο Παναθηναϊκός αντιμετώπιζε την Τσιμπόνα στο Ζάγκρεμπ για την 1η αγωνιστική της φάσης του top-16. Ήττα στο τέλος με 72-70. Και ξαφνικά να 'σου και πάλι τσίκνιζαν...

...στις 4 Φεβρουαρίου του 2010, στο ΟΑΚΑ αυτή τη φορά (με τυπικά γηπεδούχο την ομάδα του Αμαρουσίου), άλλη μία τσικνοπέμπτη, τα τρίποντα του Κις παρέα με το Γιώργο Μπαρτζώκα (στο Μαρούσι τότε) έδειναν ηχηρό χαστούκι στον Παναθηναϊκό (80-78  για τη 2η αγωνιστική του top-16) κάνοτας την πρόκρισή του στα playoff του Final-Four δυσοίωνη (αποκλείστηκε, τελικά, την τελευταία στιγμή από την Μπαρτσελόνα). Σήμερα, 20 Φεβρουαρίου 2014, η ιστορία επαναλαμβάνεται; Πάρτε στο χέρι ρόπαλα, κρεμάστε γιρλάντες στα πολύφωτα, βάλτε να παίζει το παρακάτω τραγούδι κι απολαύστε την κόντρα μεταξύ των δύο "αιωνίων". 

Αν και οι φίλοι του ΠΑΟ θα προτιμούσαν να μην ήταν τσικνοπέμπτη...

Ο άνεμος της Κρήτης

...Η φήμη του απλώνεται  παντού. Ο κόσμος έτρεχε εκεί που ήξερε πως θα περάσει να τον θαυμάσει και να τον επευφημήσει. Και τα παιδιά έτρεχαν στα χωριά ν’ αναγγείλουν «έρχεται ο παπά Τζιρήτης… έρχεται ο παπά Τζιρήτης». Κι η λαϊκή μούσα του τραγουδεί :
«Ήθελα να’μουνα ταχύς
σαν τον παπά Τζιρήτη
σ’ενα λεπτό να γύριζα
ολόκληρη την Κρήτη»

Γνήσιος απόγονος του Διγενή στη συνείδηση του κόσμου. Απίστευτα κι όμως αληθινά τα κατορθώματά του. Τους ποταμούς περνούσε μ’ ένα σάλτο, έπιανε τους λαγούς στο γλακιό, παράβγαινε με Τούρκους αγάδες ιππείς και τους ταπείνωνε, ορμητικός και θυελλώδης σαν τον άνεμο εκμηδένιζε αποστάσεις. Έμπηγε τη φουφούλα της κρητικής του βράκας στη ζώνη, έσφιγγε από μια πέτρα στην κάθε φούχτα και ξεχυνόταν. Στην αρχή σιγά-σιγά μέχρι να ζεσταθεί, μετά σαν ανθρώπινο βέλος δεν πατούσε πια στη γη. Απ’ το Λασίθι στους Κασσάνους για εσπερινό και πίσω στο Λασίθι. Απ’ το Λασίθι στη Λαγούτα, 8 ώρες με το γαϊδούρι και «το πρόσφορο εκέντανε ακόμη». Από το Βενεράτο στο Ηράκλειο και πάλι Βενεράτο πριν προλάβει η παρέα να πιει το δεύτερο κρασί στο τραπέζι...

Γιαννακόπουλος + Αλαφούζος = Γιανναφούζος

Ήρθε η ώρα να τους κάνουμε ένα. Για να μην μπαίνουμε στον κόπο κάθε φορά να ασχολούμαστε με γεγονότα που δεν μας αφορούν. Ή τουλάχιστον δεν αφορούν το ποδόσφαιρο γενικά, και τον Παναθηναϊκό ειδικά.
Όλα καλά πήγαιναν μέχρις ότου να εμφανιστεί στην "δίκη" ο Δημήτρης. Ο κόσμος το' χει βούκινο κι εμείς κρυφό καμάρι. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Πονηρό, όμως, το μυαλό των ανθρώπων. Ικανό να σκαρφιστεί πολλά και διάφορα. Όπως η παρακάτω ιστορία:
Ο Δημήτρης αποφασίζει ότι δεν έχει τη δυνατότητα, οικονομική και μη, να εισέλθει στην ΠΑΕ, πράγμα που εκμυστηρεύεται στον κ. Γιάννη. Ο τελευταίος ψάχνει να βρει τρόπο να φανεί σαν "ατύχημα". Μαζί καταλήγουν σ' αυτό που είδαμε να ξεκινά τη Δευτέρα. "Τεχνητά" έξαλλος ο Δημήτρης. Δεν του έχουν μείνει περιθωρία εμπλοκής στην ΠΑΕ μετά το γεγονός αυτό. Κι έτσι όλοι μένουν ικανοποιημένοι. Εκτός από τους φιλάθλους του ΠΑΟ, κι ίσως την ομαδα ποδοσφαίρου. Η οποία αν και "φτωχή" οικονομικά φαίνεται "πλούσια" όσο αφορά το καθαρά αθλητικό κομμάτι. Δείχνει υγεία, πρωτοτυπία, όρεξη κι όλα αυτά παρέα με τη σκληρή δουλειά.

Δεν ξέρουμε πού θα οδηγήσει όλο αυτό. Μα όπως λένε μερικοί: Ό,τι γίνει ας γίνει για καλό...