Ευχή και …Κατάρ-α

«Ώσπου ο διαιτητής να σφυρίξει την έναρξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2022 στο Κατάρ, τουλάχιστον 4.000 μετανάστες εργάτες μπορεί να έχουν χάσει τη ζωή τους εξαιτίας των άθλιων συνθηκών εργασίας που συνοδεύουν την κατασκευαστική φρενίτιδα, προειδοποιεί η Διεθνής Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (ITUC)»

Ίσως τελικά αυτή είναι η ζωή. Εκείνη που σε κάνει να χαίρεσαι και παράλληλα σε καταστρέφει. Σε κάνει να πετάς στα ουράνια, κι ύστερα χωρίς να το καταλάβεις σε ρίχνει στη στεριά κι ακόμη πιο κάτω. Το ίδιο παιχνίδι φαίνεται να παίζεται και στη χώρα του Κατάρ με πρωταγωνιστές χιλιάδες εργάτες μετανάστες. Ή μήπως δεν είναι έτσι;

Οι άνθρωποι της διπλανής φωτογραφίας λέτε να το γνωρίζουν; Μα φυσικά! Έχουν πλήρη γνώση της πραγματικότητας. Απλώς δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Ή τουλάχιστον δεν αφήνουν περιθώρια στον εαυτό τους να προσπαθήσουν. Χρόνια τώρα πιστεύουν ότι, είτε το θέλουν είτε όχι, η μοίρα τους είναι προδιαγεγραμμένη να κυλήσει όπως κάποιοι άλλοι αποφάσισαν γι’ αυτούς. 

Ποιος θα μπορούσε θελημένα να μοιραστεί το ίδιο δωμάτιο μαζί με καμιά δεκαριά ακόμη άτομα; Να κοιμάται, να ξυπνάει, να αρρωσταίνει και να πεινάει μαζί τους; Μόνο εκείνος ο οποίος δε μπορεί να κάνει αλλιώς ή κάποιος πραγματικά ευσυνείδητος. Οι τελευταίοι δυστυχώς εξέλειψαν οριστικά. Συνεπώς, κανείς από τους 500.000 μετανάστες που θα απασχοληθούν συνολικά (ορισμένοι από τους οποίους θα «θυσιαστούν» στα εργοτάξια του Κατάρ) για χάρη της κατά τ’ άλλα «ανθρώπινης» διοργάνωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2022, δεν διαθέτει έστω και το μικρότερο μέτρο σύγκρισης που μπορεί να υπάρξει πάνω στη γη. Κι όποιος τύχει να το κατέχει, μετατρέπεται αυτόματα σε «δραπέτη» που προσπαθεί να ξεφύγει από το αφεντικό του. Και μεγάλο αφεντικό αυτού η κάθε λογής κατασκευαστική εταιρία που καταναγκάζει τους μετανάστες-εργάτες της σε αιώνια αφοσίωση μέχρι να γίνει η "δουλειά". Και μετά σιωπή… Όμως δεν φταίνε αυτοί γι’ αυτό. Άλλοι είναι εκείνοι που πιστεύουν, στον αιώνα που διανύουμε, ότι έχουν το δικαίωμα να βαφτίζουν «δούλους» ανθρώπους με τύχη διαφορετική απ’ αυτούς. Και θα συνεχίζουν να το κάνουν. Γιατί δεν μπορεί κανείς να αντισταθεί. Τουλάχιστον αυτή η σκέψη έχει φωλιάσει στο μυαλό κάθε ενός από εμάς. 

Τέλος, φανταστείτε μόνο τούτο. Στα γήπεδα που θα αποθεώνει ο καθένας μας το αθλητικό και φίλαθλο κλίμα που θα διαμορφωθεί το χειμώνα του ’22 στο Παγκόσμιο Κύπελλο στο Κατάρ, στα ίδια γήπεδα μια οκταετία νωρίτερα, θα έχουν χαθεί ανθρώπινες ζωές. Έτσι, για να γίνεται κουβέντα. Και μην πείτε πως θα νοιαστεί κανείς. Γιατί είναι διαφορετικό να λες κρίμα και να παίρνεις θέση στον καναπέ σου να παρακολουθήσεις το δεύτερο ημίχρονο του ματς, και τελείως διαφορετικό να λες κρίμα και να σε «πνίγει» η οργή για τους «νόμιμους» δολοφόνους που κυκλοφορούν γύρω σου.